پیش از فراموشی

يک پنجره و نيم

پنجره ها، وجود معلقی ميان آفتاب و شب، همهمه و سکوت، جمعيت و فرديت، انکاری بر ديوارها بوده اند و نوازشی بر پيکر اندوهمان. گذرگاههايی که عبور از شب تاريک را هر روز برايمان تکرار کرده اند و چون هيبتی انسانی، شريک ملال و تنهايیمان شده اند.

شاهدی بر روزگارمان و ناظران خاموش شهر و کوچه هايی که در تراکم سيمان، تيرآهن و آجرها چشم اندازشان هر روز سهم کمتری از آسمان دارد. ساختمانهايی خاموش و لکنت زده که در ناتمامی و خالی مضطربشان برساختن شهری نو، اميد، که نطفه بسته باشد...

مريم طباطبايی – شهريور 96