دگر بودگی

این نکته که نقاشی، نمایش دهنده ی چه چیزی است یا چه چیزی را بازنمایی می کند و چکونه این کار را انجام می دهد، همواره موصوعی مورد بحث بوده و بخش اعظمی از تاریخچه این هنر را به خود اختصاص داده است. دامنه آنچه که می شود بازنمایی کرد گسترده شده، بدین جهت که از بازنمایی موضوع به منزله ی سیمایی آرمانی تا بازنمایی موضوع در قالب فردیتی همراه با نقایض جسمی و عاطفی را در بر گرفته است.

بازنمایی در نقاشی ماهیتی را دارا شده که گاه هدف، بازنمایی عاطفی باشد و گاه واقعیت نمایی بصری، در تفسیر پذیری، زنجیره ای از دلالت ها را با توجه به رابطه ی بین دال و مدولول، ایجاد می کند، که این امر در بردارنده ی آن خواهد بود که در مواجهه با اثر نقاشی، خواندن، دیگر تلاش برای کشف معنای نهایی متن یا نیت مولف نیست، بلکه شرکت در جریان دلالتی است که متن (نقاشی)، به راه می اندازد و نقاشی در فرآیند تفسیر و ایجاد معنی، مشمول معنایی می شود که فرآیند (خواندن) تولید می شود و قصد و نیت مولف یا نقاش، حتا در فرآیند بازنمایی عینی از یک ابژه نیز، با این معیار تفسیر پذیر می شود. با این تغییر، از یک طرف، نقاشی می تواند حقیقتی را در برداشته باشد و محلی باشد تا بتوان از آن طریق، به جهان اشاره کرد، از آن نام برد و سرانجام در قالب همان حقیقت، آن را معنا کرد و از طرفی دیگر هنرمند نقاش نیز در نقاشی بتواند به خلق بینش های خاص خود از عالم نایل شود و از طریق بازنمایی آن وجوه شناختی، واقعیت را دگرگون کند و بازنمایی ای ارائه دهد که صرفا بازنمود واقعیت نیست، بلکه آن را تحت وجوهی تازه آشکار سازد و امکان تازه ای برای دیدن آن خلق کند و در قالب تصویر، بینش خود را بر عالم عرضه کند.

بنابر این تعریف، دگربودگی مجموعه ای است که با تاکید بر عینیت پذیری سوژه در نقاشی، به دنبال بیان حقیقتی می باشد که نهفته در وجود هر چیز است و آن حقیقت، آنجایی است که واقعیت آن از سطح ظواهر عینی دویدادها و پدیده ها فراتر می رود و ارتباط متقابل طبیعت و جامعه را با انسان، مورد تاکید قرار می دهد. در مجموعه ی دگربودگی، ابژه ها (انسان) معلول تفکر و خردی هستند که قدرت آنها را ترسیم کرده است و خصوصیاتی را انعکاس می دهند که جز ویژگی های درونی شده ی آنها بوده و از محیط متاثر گشته اند و واقعیتی که به واسطه موقعیت یافتگی خود به عنوان سوژه در جهان دریافته اند، را احراز می دارند.

صادق همتی