دیو

ديو در اسطوره ها و نمادهاي كهن حالت دو گانه داشته،
درجايي به مثابه شياطين،گمراه كنندگان بد منش و در جايي ديگر خدا،الوهيت،فروغ و روشنايي بوده است.
در اين مجموعه ديوگونگي با ارجاع به زمان ماضي و اتفاقات تاريخي و دوقطبي بودن و تضّاد جهان معاصر التقاط پيدا كرده و با ديد تاريخي نگر امّا دروني تر پرداخت شده است.آثار موجود در پي ردّ يا اثبات شكل ظاهري آن(يعني شيطاني يا روحاني) نيست بلكه به شكل باطني و عميق آن و معناي آن در ارتباط با زندگي مي پردازد.
انسانها در درون خود ديوي را زيست مي كنند حال آنكه چگونه باشد.

احسان اله زرگری پور