حوالی ساعت چهار

خیال پردازی های سیال و لایه های متعدد رنگیِ در هم خزیده و تمرکز در سطوح و عناصر دنیای نا محسوس،

لامکانی است که حاصلِ آن فضاهایِ ناپایدارِ آثار معمار جوانی است که تخیل را به اجرای وسواس گون، ترجیح داده است!

مارال قندیلی تخیل را در پی مرتفع کردن چالش های عاطفی و زیستی خویش، بر می گزیند و این، پاسخ او به زیستن در واقعیت مادی است. و حال این مدار طبیعی که عنصر زمان نقشی اساسی در آن ایفا می کند، در ایماژهای بر ساخته او مختل شده و این اختلالِ زمانی در وضعیت مادیِ مناظر که همواره برای دیده شدن قائم به این محور است، در این آثار، از طریق(بی زمانی) پایه های استدلالی و رنگی را از طبیعت باز پس گرفته و آنرا از واقعیت تهی ساخته و منتهی به جدایی رنگ از فرم شده است. در همین راستا با مکان هایی آشنا، اما غریب، و با موجوداتی گیج کننده که فرضیات تاریخ طی شده و نشده را یادآور است بطور وهم ناکی روبرو هستیم. این هنرمند دایره تخیل خود را هر آن گسترش می دهد و از لحظه عبور می کند. آسمان، زمین، دریاچه و درخت، تا انسان و انسان نما، اسطوره های کهن و موجودات فرا زمینی، بواسطه این عبور، از گذشته، تا حال و آینده (حوالی ساعت ۴) در مکان هایی لاجرم، گردهم بیایند تا پاسخی باشد به قانون بی تخفیف، (گذشت زمان) در این طبیعت ناچار.

عیسی جباری